അന്ന് നയനങ്ങളില്‍ പടര്‍ന്ന പ്രതീക്ഷയുടെ കിരണങ്ങള്‍
നിശ്ഫലമാകുന്ന സ്വപ്നങ്ങള്‍ മാത്രമെന്ന് ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുന്നു...
നിണം വറ്റിയ കണ്ണൂകളില്‍ നിരാശയുടെ
നിഴല്‍ പടര്‍ന്നിരിക്കുന്നു...
കാലം മെരുക്കിയ മനസ്സും ശരീരവും ഇനിയും
ദുരന്തങ്ങള്‍ക്ക് കാതോര്‍ത്ത് നിര്‍വ്വികാരനായി ഒരു ജീവന്‍..
ഒന്ന് പൊട്ടിക്കരയാന്‍ സ്വാതന്ത്ര്യം നിഷേദിക്കപ്പെട്ട ഹതഭാഗ്യന്‍..
കൊഴിഞ്ഞ് പോയ ഋതുഭേദങ്ങളിലെ കണക്ക് പുസ്ഥകങ്ങളില്‍
നഷ്ടങ്ങളുടെ ഭാരവും പേറി ഇനിയും എത്രനാള്‍....?
അങ്ങകലെ.......
പച്ചപ്പട്ടെടുത്ത എന്റെ ഗ്രാമ ശാലീനതയെ കണ്‍കുളിര്‍ക്കെ ഒന്നു കാണാന്‍,
ചീവീടുകള്‍ താരാട്ട് പാടുന്ന യാമങ്ങളും,
കിളിക്കൊഞ്ചലുകള്‍ കേട്ടുണരുന്ന പ്രഭാതവും കണ്ട് മനസ്സു കുളിര്‍ക്കാന്‍,
കോരിച്ചൊരിയുന്ന പേമാരിയില്‍ ചാടിക്കളിച്ചൊന്ന് ആര്‍ത്തുല്ലസിക്കാന്‍,
ഇറയത്തൊഴുകുന്ന മഴത്തുള്ളികള്‍ ഉള്ളം കയ്യിലിട്ടൊന്ന് അമ്മാനമാടാന്‍,
പ്രദോഷങ്ങളെ ഉത്സവപ്പറമ്പാക്കുന്ന കവലകളില്‍ കൂകിവിളിച്ചൊന്നട്ടഹസിക്കാന്‍,
അറിയില്ല....
ഈ ജന്മം ഇനിയുമെത്രനാള്‍ കാത്തിരിക്കണം.........?
1 അഭിപ്രായം:
പ്രവാസിയുടെ ദു:ഖം നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന വരികൾ... നന്നായിരിക്കുന്നു.
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ